W naszej szkole prowadzone są zajęcia terapii integracji sensorycznej, na które uczęszczają uczniowie objęci pomocą psychologiczno – pedagogiczną. Celem zajęć jest dostarczenie każdemu dziecku podczas jego aktywności ruchowej, kontrolowanej przez terapeutę ilości i jakości bodźców sensorycznych, które w konsekwencji wywołują poprawę przetwarzania sensorycznego. Stosowane ćwiczenia są dobierane do możliwości psychoruchowych dziecka.

Atmosfera podczas terapii sprzyja rozwojowi wewnętrznej potrzeby zdobywania i poznawania środowiska. Dziecko czując, że odnosi sukcesy w coraz większej ilości różnorodnych zadań i bardziej skomplikowanych aktywnościach, podnosi swoją samoocenę i chętnie uczestniczy w zajęciach. Doświadczenia w kierowaniu swoim zachowaniem dziecko zaczyna przenosić na inne sytuacje poza salą terapeutyczną, co wpływa na poprawę jego samopoczucia i funkcjonowania w otoczeniu.

Terapia integracji sensorycznej odbywa się w pomieszczeniu specjalnie do tego przystosowanym, a do terapii wykorzystywany jest specjalistyczny sprzęt.

Ale o co tak naprawdę chodzi z tą Integracją Sensoryczną?

Prekursorem teorii integracji sensorycznej jest A. Jean Ayres – terapeuta zajęciowy i psycholog, a także pracownik naukowy na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W latach 60 – tych XX wieku bazując na wiedzy z dziedziny pedagogiki, psychologii i neurobiologii badaczka sformułowała hipotezy wskazujące na związki funkcji psychoneurologicznych z procesami uczenia się.

Początek procesów integracji sensorycznej zaczyna się już w okresie prenatalnym, ale są obserwowalne przez całe życie. To istota naszego zachowania, która obejmuje prawidłową rejestrację, przesyłanie, przetwarzanie wejściowych bodźców zmysłowych. Większość z nich przebiega poza naszą świadomością, dlatego o tym, że istnieją dowiadujemy się wtedy, gdy przestają prawidłowo funkcjonować.

Obecnie zakłada się, że zaburzenia integracji sensorycznej są wynikiem dezorganizacji procesu samoaktualizacji. Powodem może być nieprawidłowy proces rejestracji, modulacji i organizacji wejściowych bodźców sensorycznych. Zaburzenia te mogą wpływać na zachowanie i uczenie się. Oceny tych procesów można dokonywać opierając się na wynikach testów standaryzowanych, obserwacje kliniczną czy wywiad. Wyniki badań pozwalają ocenić głębokość i jakość zaburzeń procesów integracji sensorycznej.

Wyróżniamy następujące typy zaburzeń integracji sensorycznej.

1. Zaburzenia Modulacji Sensorycznej – sprawiają, że ciało błędnie interpretuje rodzaj i nasilenie informacji sensorycznych, które otrzymuje z otoczenia
   1. Nadwrażliwość sensoryczna – osoby wykazujące nadwrażliwość mogą mieć tendencje do reagowania na niektóre nieszkodliwe doznania tak, jakby były niebezpieczne lub bolesne. Dziecko z tego typu zaburzeniem może unikać dotyku innych osób, staje się nerwowe, jeśli inna osobą przypadkowo ją potrąci, dotknie, może dławić się lub unikać jedzenia o określonej konsystencji, krzyczeć lub zasłaniać uszy, gdy słyszy głośne dźwięki, odczuwać lęk przed zajęciami ruchowymi na huśtawkach, zjeżdżalniach lub pochylniach.
   2. Podwrażliwość sensoryczna – dzieci podwrażliwe mogą potrzebować dłuższej, częstszej lub bardziej intensywnej stymulacji, aby doznać tego, czego doznają dzieci rozwijające się typowo. Dzieci takie mogą również wykazywać mniejszą wrażliwość na ból, skaleczenia lub sińce, gryźć niejadalne przedmioty, takie jak ubrania lub zabawki, albo przedmioty znalezione na podłodze (trociny, piasek, itp.), wpadać na przedmioty lub zderzać się z nimi, łatwo się męczyć, unikać kontaktu z innymi.
   3. Podwrażliwość z poszukiwaniem wrażeń sensorycznych – to pożądanie doznań zmysłowych. Takie dzieci, by zaspokoić swoje potrzeby, często korzystają ze sposobów, które nie są społecznie akceptowane. Dzieci z tego typu zaburzeniem mogą ustawiać głośność telewizora na najwyższy poziom, nieustannie zderzać się z różnymi rzeczami, lubić brutalne zabawy, bez przerwy szukać przedmiotów, których mogą dotykać, wiercić się lub mieć duże trudności z pozostaniem w bezruchu, lizać, gryźć lub ssać swoje ubrania lub inne przedmioty nienadające się do jedzenia.
2. Zaburzenia Motoryczne o bazie sensorycznej

1. Zaburzenia posturalne – przejawiają się nieprawidłowymi reakcjami równoważnymi, obronnymi, posturalnymi. U dzieci z zaburzeniami posturalnymi występuje słabe napięcie mięśniowe, często mają trudności ze sprostaniem codziennym obowiązkom. Dzieci z zaburzeniami posturalnymi mogą mieć trudności z wykonywaniem różnych zadań, często sprawiać wrażenie zmęczonych, mieć trudności z siadaniem w pozycji wyprostowanej, mieć zachwiane poczucie równowagi, przewracać się, a nawet spadać z krzeseł, pisać w sposób niestaranny i nieczytelny.
2. Zaburzenia praksji/dyspraksja – dziecko z dyspraksją ma trudności z planowaniem, koordynowaniem i wykonaniem ruchu. Zaburzenie to może obejmować zdolności z zakresu motoryki dużej, małej lub motoryki oralnej, albo wszystkich trzech wymienionych obszarów. Dzieci z dyspraksją mogą często się potykać i sprawiać wrażenie niezdarnych, wpadać na ludzi, niszczyć różne rzeczy i wydawać się podatne na wypadki, mieć trudności z przeżuwaniem i jedzeniem lub mieć skłonność do ślinienia się, mieć problemy z ubieraniem się, dbaniem o siebie i swój wygląd, mieć trudności z trzymaniem ołówka lub ukończeniem zdania, które składa się z wielu części.
3. Zaburzenia Różnicowania Sensorycznego
   2. Zaburzenia różnicowania bodźców wzrokowych, słuchowych, dotykowych, zapach – smak, ruch – pozycja.